Adam Dyczkowski (ur. 17 listopada 1932 w Kętach) –
polski biskup rzymskokatolicki, doktor filozofii przyrody, biskup
pomocniczy wrocławski w latach 1978–1992, biskup pomocniczy legnicki w
latach 1992–1993, biskup diecezjalny zielonogórsko-gorzowski w latach
1993–2007, od 2007 biskup senior diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
Urodził się 17 listopada 1932 w Kętach. Egzamin dojrzałości złożył w
1950 w kęckim liceum ogólnokształcącym. W latach 1952–1957 odbył studia
filozoficzno-teologiczne w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym
we Wrocławiu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 23 czerwca 1957 w
archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu biskup Bolesław Kominek,
delegat Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjonalnego we
Wrocławiu. Dalsze studia miał odbyć zagranicą, jednak władze
komunistyczne odmówiły mu wydania paszportu. W związku z tym w latach
1957–1961 studiował na Sekcji Filozofii Przyrody Wydziału Filozofii
Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1961 otrzymał magisterium
z filozofii. Tamże w latach 1961–1963 kontynuował studia w zakresie
filozofii przyrody. Doktorat uzyskał w 1965 na podstawie dysertacji Sposoby ustalenia sensu terminów w «Kosmologii» Selvaggiego.
W latach 1963–1971 pracował jako wikariusz w parafii archikatedralnej we Wrocławiu. Od 1965 do 1978 był duszpasterzem akademickim i kapelanem Klubu Inteligencji Katolickiej we Wrocławiu. W latach 1968–1978 pełnił funkcję prefekta w Liceum Ogólnokształcącym Sióstr Urszulanek we Wrocławiu. Od 1965 do 1992 prowadził wykłady z metafizyki, kosmologii i teodycei we wrocławskim seminarium duchownym i Studium Katechetycznym. Od 1968 do 1992 zajmował stanowisko adiunkta w Katedrze Metafizyki, Teodycei i Kosmologii Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. W 1969 został pracownikiem Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego. Od 1970 do 1992 był cenzorem diecezjalnym.
19 września 1978 został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji wrocławskiej ze stolicą tytularną Altava. Święcenia biskupie otrzymał 26 listopada 1978 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita wrocławski Henryk Gulbinowicz w asyście Stefana Bareły, biskupa diecezjalnego częstochowskiego, i Wincentego Urbana, biskupa pomocniczego wrocławskiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Sursum corda” (W górę serca). W latach 1978–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji. W zakresie jego obowiązków w kurii metropolitalnej znajdowały się sprawy duszpasterstwa młodzieży akademickiej, inteligencji, nauczycieli, harcerzy i środowisk zawodowych. Należał do rady kapłańskiej i kolegium konsultorów archidiecezji. W 1979 został ustanowiony kanonikiem gremialnym wrocławskiej kapituły archikatedralnej. Został ponadto przewodniczącym Dolnośląskiego Komitetu Odrodzenia Harcerstwa i członkiem Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Ossolineum.
25 marca 1993 został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego nowo powstałej diecezji legnickiej. Objął funkcję wikariusza generalnego diecezji. W kurii biskupiej zajmował się duszpasterstwem rodzin, harcerzy, służby zdrowia, a także duszpasterstwem środków społecznego przekazu. Przewodniczył również radzie katechetycznej i odpowiadał za sprawy II Synodu Ogólnopolskiego w diecezji legnickiej.
17 lipca 1993 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Diecezję objął kanonicznie 19 lipca 1993. 5 września 1993 odbył ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim, a 12 września 1993 do konkatedry św. Jadwigi w Zielonej Górze. W diecezji utworzył Stowarzyszenie Rodzin Katolickich (1993), Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży (1994) i Akcję Katolicką (1994). W 1994 przeprowadził Diecezjalny Kongres Rodzin, a w 1997 podejmował w Gorzowie Wielkopolskim papieża Jana Pawła II w trakcie jego VI podróży apostolskiej do Polski. 29 grudnia 2007 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
W ramach prac Episkopatu Polski był przewodniczącym Komisji ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia (1982–1996) i wiceprzewodniczącym Komisji ds. Duszpasterstwa Akademickiego (1980–1996). Ponadto został członkiem Komisji ds. Trzeźwości i Komisji ds. Zakonnych.
W latach 1963–1971 pracował jako wikariusz w parafii archikatedralnej we Wrocławiu. Od 1965 do 1978 był duszpasterzem akademickim i kapelanem Klubu Inteligencji Katolickiej we Wrocławiu. W latach 1968–1978 pełnił funkcję prefekta w Liceum Ogólnokształcącym Sióstr Urszulanek we Wrocławiu. Od 1965 do 1992 prowadził wykłady z metafizyki, kosmologii i teodycei we wrocławskim seminarium duchownym i Studium Katechetycznym. Od 1968 do 1992 zajmował stanowisko adiunkta w Katedrze Metafizyki, Teodycei i Kosmologii Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. W 1969 został pracownikiem Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego. Od 1970 do 1992 był cenzorem diecezjalnym.
19 września 1978 został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji wrocławskiej ze stolicą tytularną Altava. Święcenia biskupie otrzymał 26 listopada 1978 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita wrocławski Henryk Gulbinowicz w asyście Stefana Bareły, biskupa diecezjalnego częstochowskiego, i Wincentego Urbana, biskupa pomocniczego wrocławskiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Sursum corda” (W górę serca). W latach 1978–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji. W zakresie jego obowiązków w kurii metropolitalnej znajdowały się sprawy duszpasterstwa młodzieży akademickiej, inteligencji, nauczycieli, harcerzy i środowisk zawodowych. Należał do rady kapłańskiej i kolegium konsultorów archidiecezji. W 1979 został ustanowiony kanonikiem gremialnym wrocławskiej kapituły archikatedralnej. Został ponadto przewodniczącym Dolnośląskiego Komitetu Odrodzenia Harcerstwa i członkiem Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Ossolineum.
25 marca 1993 został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego nowo powstałej diecezji legnickiej. Objął funkcję wikariusza generalnego diecezji. W kurii biskupiej zajmował się duszpasterstwem rodzin, harcerzy, służby zdrowia, a także duszpasterstwem środków społecznego przekazu. Przewodniczył również radzie katechetycznej i odpowiadał za sprawy II Synodu Ogólnopolskiego w diecezji legnickiej.
17 lipca 1993 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Diecezję objął kanonicznie 19 lipca 1993. 5 września 1993 odbył ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim, a 12 września 1993 do konkatedry św. Jadwigi w Zielonej Górze. W diecezji utworzył Stowarzyszenie Rodzin Katolickich (1993), Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży (1994) i Akcję Katolicką (1994). W 1994 przeprowadził Diecezjalny Kongres Rodzin, a w 1997 podejmował w Gorzowie Wielkopolskim papieża Jana Pawła II w trakcie jego VI podróży apostolskiej do Polski. 29 grudnia 2007 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
W ramach prac Episkopatu Polski był przewodniczącym Komisji ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia (1982–1996) i wiceprzewodniczącym Komisji ds. Duszpasterstwa Akademickiego (1980–1996). Ponadto został członkiem Komisji ds. Trzeźwości i Komisji ds. Zakonnych.
