Celina Chludzińska-Borzęcka, trojga imion: Celina Rozalia Leonarda, z domu Chludzińska (ur.
29 października 1833 w Antowilu, zm. 26 października 1913 w Krakowie) –
żona, matka, wdowa, założycielka (wraz z córką) – zmartwychwstanek (Zgromadzenie Sióstr Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa, CR), błogosławiona Kościoła katolickiego.
Celina Borzęcka urodziła się w majątku ziemskim Antowil koło Orszy na
terenie dzisiejszej Białorusi w zamożnej rodzinie ziemiańskiej
Chludzińskich. W domu rodzinnym otrzymała staranne wykształcenie i
wychowanie. Jako młoda dziewczyna zapragnęła wstąpić do klasztoru
wizytek w Wilnie, ale posłuszna woli rodziców i radzie spowiednika w
1853 r. wyszła za mąż za Józefa Borzęckiego (1820 lub 1821-1874), herbu
Półkozic, właściciela majątku Obrembszczyzna koło Grodna.
Było to szczęśliwe małżeństwo. Celina była oddaną żoną i matką. Urodziła czworo dzieci, z których dwoje – Marynia i Kazimierz – zmarło w niemowlęctwie. Przy życiu pozostały dwie córki – Celina i Jadwiga. Ich matka prowadziła pracę charytatywną wśród ludności wiejskiej, a w 1863 r. wspierała powstańców, za co znalazła się nawet w rosyjskim więzieniu w Grodnie wraz z kilkutygodniową Jadwigą.
Sześć lat później Józef Borzęcki dotknięty został paraliżem. Stracił władzę w nogach. Celina wraz z córkami wyjechała z nim na leczenie do Wiednia, które jednak nie przyniosło spodziewanych rezultatów. Józef Borzęcki zmarł w 1874 r. Na kilka tygodni przed śmiercią podyktował starszej córce Celinie testament, w którym zaświadczył o miłości, bohaterstwie, odwadze i roztropności swej żony.
Po śmierci męża Celina wraz z córkami zamieszkała w Rzymie. Tam powróciła do niej myśl o życiu zakonnym. Poznała generała zmartwychwstańców, ks. Piotra Semenenkę. Pod jego wpływem postanowiła wraz z córką Jadwigą założyć żeńską gałąź tego zgromadzenia. Nie było to łatwe – obie musiały znieść wiele przeciwności i upokorzeń zanim ostatecznie 6 stycznia 1891 r. zmartwychwstanki zostały zatwierdzone jako zgromadzenie kontemplacyjno-czynne, którego zadaniem było nauczanie i chrześcijańskie wychowanie dziewcząt.
Nowe zgromadzenie rozwijało się dynamicznie. Za życia założycielki powstały w sumie 22 wspólnoty w Polsce i zagranicą. W 1906 r. Celina przeżyła kolejny cios – nieoczekiwanie zmarła jej córka i najbliższa współpracownica – Jadwiga. To w niej widziała swoją następczynię i kontynuatorkę, z pokorą poddała się jednak woli Bożej.
Zmarła w wieku 80 lat. Pochowana została w Kętach, obok Jadwigi.
Beatyfikowana została w Rzymie 27 października 2007 przez papieża Benedykta XVI w Bazylice św. Jana na Lateranie.
Było to szczęśliwe małżeństwo. Celina była oddaną żoną i matką. Urodziła czworo dzieci, z których dwoje – Marynia i Kazimierz – zmarło w niemowlęctwie. Przy życiu pozostały dwie córki – Celina i Jadwiga. Ich matka prowadziła pracę charytatywną wśród ludności wiejskiej, a w 1863 r. wspierała powstańców, za co znalazła się nawet w rosyjskim więzieniu w Grodnie wraz z kilkutygodniową Jadwigą.
Sześć lat później Józef Borzęcki dotknięty został paraliżem. Stracił władzę w nogach. Celina wraz z córkami wyjechała z nim na leczenie do Wiednia, które jednak nie przyniosło spodziewanych rezultatów. Józef Borzęcki zmarł w 1874 r. Na kilka tygodni przed śmiercią podyktował starszej córce Celinie testament, w którym zaświadczył o miłości, bohaterstwie, odwadze i roztropności swej żony.
Po śmierci męża Celina wraz z córkami zamieszkała w Rzymie. Tam powróciła do niej myśl o życiu zakonnym. Poznała generała zmartwychwstańców, ks. Piotra Semenenkę. Pod jego wpływem postanowiła wraz z córką Jadwigą założyć żeńską gałąź tego zgromadzenia. Nie było to łatwe – obie musiały znieść wiele przeciwności i upokorzeń zanim ostatecznie 6 stycznia 1891 r. zmartwychwstanki zostały zatwierdzone jako zgromadzenie kontemplacyjno-czynne, którego zadaniem było nauczanie i chrześcijańskie wychowanie dziewcząt.
Nowe zgromadzenie rozwijało się dynamicznie. Za życia założycielki powstały w sumie 22 wspólnoty w Polsce i zagranicą. W 1906 r. Celina przeżyła kolejny cios – nieoczekiwanie zmarła jej córka i najbliższa współpracownica – Jadwiga. To w niej widziała swoją następczynię i kontynuatorkę, z pokorą poddała się jednak woli Bożej.
Zmarła w wieku 80 lat. Pochowana została w Kętach, obok Jadwigi.
Beatyfikowana została w Rzymie 27 października 2007 przez papieża Benedykta XVI w Bazylice św. Jana na Lateranie.
